Het laatste zaad valt in goede aarde, een bereidwillig hart. Zij, op wie dit van toepassing is, ontvangen nederig het goede woord dat in hen wordt geplant, zij behouden het, zij groeien diep in het Evangelie en beginnen dan te bloeien. Zij passen goed op dat Satan het woord niet van hen steelt, dat doornen hen niet verstikken en zij bewaken het Evangelie en laten het diep zinken in hun harten. Deze studenten ronden de cursus af, nederig en aan de voet van het kruis van Christus. Zij gaan verder met de Mentorcursus, dankbaar voor de mogelijkheid om Hem te dienen Die voor hen stierf en zij beginnen zelf veel vrucht voort te brengen. Door te volharden ontvangen zij het honderdvoudige gedurende hun hele leven. God heeft jou enorm gebruikt in hun levens, zodat al de vrucht die zij dragen, ook weer jouw vrucht in jouw leven is.
Dat is wat ons gaande houdt als mentor. Deze ene, dit eenzame zaadje dat wortel schiet en vrucht draagt. Uit alle zaadjes die langs de weg vallen, brengt dit ene kleine zaadje honderden, duizenden van vruchtdragende zaden voort. Het is altijd de moeite van jouw tijd waard, ook bij al die studenten die afvallen. Het is het waard om te blijven volharden voor die ene. Die student zal een waardevolle schat zijn, een vruchtdragende boom tot de glorie van God en ook tot jouw eigen vreugde.
“Want hij zal zijn als een boom, geplant aan waterbeken, die zijn vrucht geeft op zijn tijd, waarvan het blad niet afvalt; al wat hij doet, zal goed gelukken.” (Psalmen 1:3).
Maar denk nu alsjeblieft niet dat ik zeg dat alle studenten die weggaan bij Setting Captives Free, diegenen zijn die in slechte aarde vallen. Dat zeg ik niet. Soms gaan mensen naar een andere bediening wat geweldig is en wij wensen hun alle zegen toe.
Ik zeg ook niet dat 25% de cursus zal afronden, wees maar niet bezig met hoeveel studenten de cursus afronden. Maar waar het mij wel om gaat is dat jij begrijpt en ziet dat er velen komen, maar dat er slechts weinigen vrijheid in Jezus vinden. Herinner jij je nog dat Paulus het Evangelie verkondigde aan mensen die hem daarna stenigden, sloegen en gevangenzetten? Hoewel het niet aannemelijk is dat wij gevangengezet worden voor onze bediening van het Evangelie, kunnen wij ook niemand dwingen om de waarheid van het Evangelie aan te nemen. Wat wij kunnen doen, is uitzien naar en bidden voor die ene persoon die het "snapt" en die doorgaat en daarmee een waardevolle ereprijs wordt, een boodschapper van het Evangelie, een afgezant van Jezus Christus die houdt van de boodschap van verzoening en die het Evangelie wil verkondigen aan zoveel mogelijk mensen.
Wil jij weten wat echte vreugde is? Let dan eens op iemand die in de nacht wegglijdt, kettingen rammelen achter hem of haar, bid dan elke dag voor hem of haar en wacht dan, wacht dan op dat ene berichtje: “Hoi, hier ben ik weer. Ik heb enorm gezondigd. Maar iets wat jij zei over dat Jezus voor mijn zonden gestorven is, bleef mij bij. Wil jij nog steeds mijn mentor zijn?” Probeer het dan maar droog te houden als jij ZOIETS leest. En precies dit zul je vaak voorbij zien komen.
Wacht maar, totdat jij zoiets als dit ziet:
Terasee schrijft: “Na de les van vandaag stelde ik mijzelf voor dat ik aan de voet van het kruis was, waarbij ik de treurige stukjes van mijn leven aan de Heer aanbood. Ik werd nu al 45 jaar geleden wedergeboren, maar ik was mijn eerste liefde kwijtgeraakt. Ik heb een puinhoop van mijn leven gemaakt en ik heb te vaak in de leugens van de vijand geloofd en ernaar geluisterd. Ik was bijna verloren in een bodemloze put. Maar de HEERE … vandaag heb ik alles bij het kruis gebracht en mijn leven opnieuw overgegeven aan de Enige Die mij kan redden van mijzelf. Dank jullie voor deze bediening.”
Dit is waarom wij op de knieën gaan voor God, dit is waarom wij deze bediening begonnen zijn en dit is waarom wij onze levens geven om onze studenten te dienen: te zien hoe velen langs de kant van de weg vallen, terwijl wij maar wachten op die ene die God bereikt en van wie Hij het hart verandert.
Jij moet beseffen dat het echt moeilijk is, als jij jouw hart en leven uitstort voor jouw studenten die dan zomaar weggaan en niet weer terugkomen om de cursus af te ronden. Begrijp jij dat? Wat wij moeten blijven bedenken, is dat wij de zaadjes van het Evangelie planten in hun harten of wij geven de zaadjes die al eerder geplant zijn, water maar alleen God kan ze laten groeien.
“Ik heb geplant, Apollos heeft begoten, maar God heeft laten groeien. (7) Dus is dan noch hij die plant iets, noch hij die begiet, maar God, Die laat groeien. (8) En hij die plant en hij die begiet, zijn één, maar ieder zal zijn eigen loon ontvangen overeenkomstig zijn eigen inspanning. (9) Want Gods medearbeiders zijn wíj. Gods akker en Gods bouwwerk bent ú.” (1 Korinthe 3:6-9).
Dus, er is iets wat jij in je achterhoofd moet houden: zie het niet als een “succes” dat een student afstudeert of dat hij of zij doorgaat met de Mentorcursus. Maar zie het als een “succes”, elke keer dat jij met een student de krachtige boodschap van het kruis kunt delen. Als jij voor vandaag met één student het Evangelie kunt delen, dan mag jij je een succesvolle “boer” voelen.
Vraag 3. Hoe zul jij persoonlijk omgaan met de teleurstelling van studenten die stoppen, niet doorgaan, terwijl jij wacht op dat “ene zaadje” dat vrucht draagt?
Log in / maak een account aan om u in te schrijven of verder te gaan waar u gebleven was.